لعن و نفرین از دیدگاه قرآن و سنت نبوی

حکم لعن و نفرین, بر شخص مسلمان چیست؟ شخصی با وجود اینکه می داند لعن و نفرین, کردن مسلمان جایز نیست ولی با این وجود به لعن و نفرین, می پردازد. از نظر شرع این عمل چه حکمی دارد؟ و آیا لعنت نمودن کفار جایز است یا خیر ؟

جواب: 
اسلام به لعن و نفرین, کسی تشویق نفرموده است چرا که اسلام دین رحمت و رأفت است و همگان را به رستگاری فرا می خواند و برای یک مسلمان داعی شدن بهترست که مستلزم دارا بودن اخلاق اسلامی و نبوی است . بد اخلاقی ، بد خصلتی و پیرو احساسات بودن سبب می شود عقل انسان مغلوب گردد. 
در حیات طیبه، رسول الله صلی الله علیه و سلم، لعن و نفرین, بسیار اندک و ناچیز بود و از آن طرف اخلاق اسلامی، گذشت و دعا برای هدایت بشر حتی دشمنان شان بسیار بود.قرآن در باره سیرت آنحضرت فرموده است : وَمَا أَرْ‌سَلْنَاکَ إِلَّا رَ‌حْمَهً لِّلْعَالَمِینَ (انبیاء107)
ما تو را نفرستادیم جز رحمت.توجه داشته باشید که رحمت بودن پیامبر منحصر به مومنین نیست، الله تعالی در آیه کریه به جهانی بودن رحمت بودن پیامبر تصریح فرموده است.
اگر پیامبر رحمت برای کفار نباشد آنها ایمان نمی آورند هیچ انسانی به پیامبری پرخاشگر، طعنه زننده و نفرین, کننده ایمان نمی آورد بنابر این بر مسلمان واجب است که با تأسی از رسول الله صلی الله علیه و سلم رحمت برای همه کفار دنیا باشند، آنها نیز بندگان الله هستند و نیاز به بندگی و رستگاری دارند و دلیل کفرشان جهل نسبت به اسلام است و این مسلمان است که با اخلاق کریمه آنها را بیدار سازد.در آیه 159 آل عمران، مهربان شدن پیامبر، رحمتی از جانب الله تعالی توصیف شده است :

فَبِمَا رَحْمَةٍ مِنَ اللَّـهِ لِنْتَ لَهُمْ
ترجمه : پس به ( سبب) رحمت الهي است که تو با آنان نرم خو ( و مهربان) شدي.

و در ادامه از نتیجه ی نا مطلوب بدخلقی می گوید:

وَلَوْ كُنْتَ فَظًّا غَلِيظَ الْقَلْبِ لَانْفَضُّوا مِنْ حَوْلِكَ.
ترجمه: و اگر تند خو و سخت دل بودي،قطعاٌ از اطراف تو پراکنده مي شدند.

سپس در ادامه ی همین آیه خداوند پیامبرش را توصیه به گذشت می کند:

فَاعْفُ عَنْهُمْ.
یعنی، پس از آنان در گذر.

اگر گناهی را مرتکب شدند برای شان استغفار کن:

وَاسْتَغْفِرْ لَهُمْ وَشَاوِرْهُمْ فِي الْأَمْرِ.
یعنی، و برايشان آمرزش بخواه،و در کارها،با آنان مشورت کن.

راه حل برای تو توکل نمودن بر الله است و از توکل بر الله کار بگیر:

فَإِذَا عَزَمْتَ فَتَوَكَّلْ عَلَى اللَّـهِ ۚ إِنَّ اللَّـهَ يُحِبُّ الْمُتَوَكِّلِينَ .
و آنگاه که تصميم گرفتي بر خدا توکل کن، زيرا که خداوند توکل کنندگان را دوست مي دارد..

حکم لعن نمودن در حدیث نبوی:

در پرتوی حدیث زیر در می یابیم که لعن نمودن جایز نیست و برای لعن کننده وعید آمده است.
عن أبی الدرداء رضی الله عنه قال: سمعت رسول الله صلی الله علیه وسلم یقول: «إن العبد إذا لعن شیئا صعدت اللعنه إلی السماء فتغلق أبواب السماء دونها، ثم تأخذ یمینا و شمالا فإذا لم یجد مساغاً رجعت إلی الذی لعن فان کان لذلک أهلا و إلا رجعت إلی قائلها.» [رواه ابوداود] (مرقاه المفاتیح، کتاب الأدب، ۸/۵۹۲، رقم الحدیث: ۴۸۵۰)
ترجمه: آنحضرت صلی الله علیه وسلم فرمودند: اگر شخصی، دیگری را لعنت کند لعنت او به آسمان می رود اما درهای آسمان بسته می شود، سپس به طرف راست و چپ می رود و چون راهی نمی یابد، در صورتی که شخص لعن شده مستحق آن لعنت باشد به او می رسد و در غیر این صورت به طرف شخص لعنت کننده می رود و بر سر او فرود می آید.

بنابر این در هیچ جایی از قرآن و نه در روایات دستور به لعن داده نشده است تشویق هم نگردیده است و آنچه که در قرآن و حدیث در باره لعن آمده است خبراست و نه امر. به این معنی که بعضی از گنهکاران بنابر دلایلی که ذکر شده است مورد نفرین, خدا و رسول قرار گرفته اند و یا قرار می گیرند ، و این خبر را به معنی امر ترجمه نمودن خطا و سخن غیر علمی است.

اهل علم می دانند جایی که الله و رسول ، امر به انجام فعلی کرده اند برایش پاداش هم ذکر کرده اند

و ما می بینیم که برای لعن، هیچ ثواب و پاداشی ذکر نشده است.که دلیل است بر عدم وجود امر به لعن نمودن. و اگر بگوئیم امر به لعن نمودن بدون ثواب آمده است، چنین چیزی عبث در فرمان الله به شمار می آید در حالیکه خداوند از هرگونه عبث پاک هستند